Wat zeldzaam is, is kostbaar. Dat geldt voor goud, olie en binnenkort misschien water. En wat kostbaar is, moet je koesteren. Als je kwistig bent met drinkwater, dan dreigt er watertekort. Dat is niet vergezocht, dat staat regelmatig in de krant.

De oplossing voor het lerarentekort is dan ook evident. Het onderwijs verdient meer zorg. Meer geld, dat zeker ook, maar vooral meer zorg. Wie een hoge functie heeft in een bedrijf hoeft zich minder te verantwoorden, dan wie een lage functie heeft. Als we die logica doortrekken dan zijn de leerkrachten naar beneden getuimeld op de sociale ladder. Een leerkracht is een groot deel van zijn tijd bezig met zich te verantwoorden. Waarom geef ik nu deze les? Waarom gebruik ik dit handboek? Waarom stel ik deze vraag? Waarom is deze leerling wel of niet geslaagd? Heb je alle eindtermen bereikt? Waarom heb je zwarte schoenen aan?

En de koepels die maken alsmaar handvaten. Hiermee kan je een jaarplan maken, hiermee kan je het leerlingendossier bijwerken, hiermee kan je de eindtermen aanvinken, hiermee kan je … Maar misschien is de leerkracht ook een zelfdenkend wezen. De leerkracht heeft zelf ook een idee over wat prioritair is, over welk niveau haalbaar moet zijn en over de manier waarop je dat niveau kan bereiken. De leerkracht heeft ook eigen visie op de leerstof. Hoe boeiend kan dat zijn?

Als het onderwijs afgelijnd wordt door ouders en advocaten, dan staat wel het kind centraal, maar enkel het eigen kind. Om van het onderwijs een boeiend beroep te maken, moeten we ons vertrouwen geven aan die leerkrachten van vlees en bloed. Onderwijs is geen bandwerk.